Vrienden en familie nemen afscheid van Joris Minnoye (32), die overleed aan arbeidsongeval: "Bedankt voor wie je was"

Het was drummen geblazen bij Begrafenissen Pues in Tildonk vanochtend. Een afgeladen volle aula Eikenveld liet zien hoeveel vrienden en familie Joris in die 32 jaar had vergaard. Zelfs de inkomhal barstte uit zijn voegen, waardoor mensen tot buiten de begrafenis volgden van de tuinaannemer die veel te vroeg het leven liet bij een arbeidsongeval. Zeker 400 mensen tekenden present op het afscheid.

Het was Joris' vriendin Ann die als eerste het woord nam. 

"Sjoeke, Leuven jaarmarkt zal nooit meer hetzelfde zijn. Drie jaar geleden zijn we elkaar daar tegen gekomen. Vanaf het begin was er een klik. We konden lachen om dezelfde mopjes maar we konden vooral goed babbelen. Goed babbelen is wel een typerend kenmerk voor jou.

Onze drie jaar samen waren zeker niet altijd gemakkelijk maar samen vonden we er een weg door. We grapten wel eens dat we broer en zus konden zijn omdat ons karakter zo op elkaar lijkt. Makkelijk was het zeker niet altijd maar het was wel snel duidelijk dat we samen oud zouden worden. Je vroeg me al eens of ik je doodgraag zag, Waarop mijn antwoord steeds was 'Nee, ik zie je levend graag'. Poepi, je mag er zeker van zijn, ik zie je doodgraag", zo vertelde Ann, met wie Joris samen was sinds 2019.

Ook heel wat vrienden kwamen hun persoonlijke band met Joris delen met de aanwezigen. 

"Joris, Jokke, Rosse, onze avonturen begonnen al op jonge leeftijd. Jij was altijd aan het werk, met het voederen van de dieren of bouwen aan het kippenhok omdat jij altijd graag dieren hebt gezien. In de tussentijd ben je begonnen om een centje bij te verdienen met gras af te rijden in de wijk dat daarna uitweek buiten de wijk. Met de gocart en karretje met het grasmachien (sic) om na school bij de mensen het gras af te rijden. Dit was het begin van jouw passie die je hebt opgebouwd tot het bedrijf dat je nu hebt en iedereen was fier op jou", vertelde Kristof.

"Het windgat, onze tweede thuis. Crossen met de brommers daarna met de auto’s en als afsluiter altijd een kampvuur met de vrienden om je heen. Een pintje en bevroren curryworsten op de barbecue zo hebben we een herinnering gecreëerd die bij elk feestje en kampvuur boven kwam. Die oranje kliefhamer, je erfenis van Franske Vergoten, waarmee we de paletten kapot sloegen. Op een morgen kwamen we terug en zagen we dat de kliefhamer volledig gesmolten was. Die jij daar als laatste had neergelegd maar de schuld op mij had gestoken. Twintig jaar later deed je dat nog altijd en bij ons laatste kampvuur hadden we het er nog over. Ik zei tegen jou: 'binnen twintig à dertig jaar zul je toegeven dat het jou schuld was maar nu nog niet", klonk het bij een andere vriend.

"Ongelooflijk veel dank voor wat je voor ieder van ons hebt gedaan", zei vriend Rody. "Uw vrienden hebt ge nooit in de steek gelaten. Wij gaan uw tradities proberen voort te zetten. En er voor zorgen dat dit kan blijven bestaan zoals ge het graag had gezien. Makker houd u goed, breek het kot daar niet te neig af en we zien mekaar zeker weer."

"Toen we een jaar of zestien waren kwam ik erbij. Ik zie u daar nog zitten in uw garage, te sleutelen aan het zoveelste 'brommerke' da ge ging zien te ‘verjakken’. Want dat kon ge gelijk geen ander. Een echte commerçant en harde werker van jongs af aan. Buiten al het werken, maakte ge ook tijd voor plezier, samen met al uw kameraden aan 't Windgat. Daar zijn ook uw legendarische feestjes ontstaan die ge zo nu en dan nog eens gaf. Want draait en keert het hoe ge het wilt,  gij bracht keer op keer iedereen bij elkaar. Ge vergat nooit iemand. Af en toe waren der ook wat rustigere avonden bij, waar ge dan maar al te graag 'nekeer' een kampvuur aanstak en uw wilde verhalen begon te vertellen. We hebben der toch ook vaak mee gelachen wanneer da kampvuur ineens wat te groot werd en ge voor de zoveelste keer weer één van uw wenkbrauwen had 'afgefikt'", zei Els.

"Een weekendje Ardennen sloeg ge ook nooit af. Zo kon ge samen met de mannen de boskes gaan onveilig maken met de quad. Of 's avonds de 'maskes' schrik aanjagen door heel stillekes onder het bed te kruipen en 'nekeer' aan het laken te trekken. ' S morgens vroeg klonk al vroeg 'MIIIINOUCH' door de gangen, want was Jokke wakker, dan was iedereen wakker. Aan alle deuren gaan voelen en kloppen om iedereen wakker te maken, klaar voor een nieuwe dag", zo besloot Els.

"Joris, de Lassie van Waanrode. Voor mij zal je altijd Jorisje blijven, 'ne' mens van 1,60 groot met een 'bakkes' van ene van 2,60. Ik ben wat later in uw leven gekomen. Ge kocht wel eens iets bij onze pa, den Hollander. Werkgereedschap, hoe kan het ook anders bij u. Uiteraard kwam er een moment dat gij 'nen' bouwvakker goed kon gebruiken. Er moesten dorpels gelegd worden in Waanrode. Ik kwam de dorpels leggen en ondertussen werd er een fundering gegoten. Een fundering van een mooie sterke vriendschap", vertelde Brandon.

"Jorisje wilde graag op stap, de zinnen verzetten. Dat klonk als muziek in mijn oren. Samen met de Kristof en den Thomas in de 'janettenbak' trokken we naar Leuven want in den Limburg valt toch 'gene zak' te beleven. Volgens Jorisje dan. Al snel werden de zaterdagavonden toch weer wat rustiger en daar 'waart ge' blij mee ook. "Als ik dit ieder weekend met u blijf doen ben ik volgend jaar failliet”, klink het. En de reden dat het rustiger werd was door uw sjoeke, een jong ferm 'meiske' had 'hem' aan de haak geslagen. Een periode daarna had Jorisje het zo druk dat ik hem mocht komen helpen, en dan vertelde hij me vol trots "die van ons is mijne camion aan het kuisen, vind er zo maar een”. "Tot op heden snap ik zelf ook niet hoe hij het geflikt heeft want, ik denk persoonlijk door zijn uitleg. Hij zou een eskimo nog een pak frisco’s kunnen verkopen. Als we klinkers aan het leggen waren dan zat hem op 'den ouwe' beter bekent als Bart te roepen dat het sneller moest en dat hem niet zo moest 'taffelen'. Werken, werken werken. Dat kon hem als de beste. Of ja, het uitleggen ook wel", besloot Brandon.

"Ik weet dat ge nooit verlegen zat voor een frats of stoot uit te halen, maar zoals nu hebt ge me nog nooit laten verschieten. Hoogstwaarschijnlijk zou jij de enige mens zijn die hier nu aanwezig is, die dit alles nog grappig zou gevonden hebben. De eerste in de rij om ons allemaal op uw geheel eigen wijze uit te lachen om hier mistroostig te zitten snotteren. Want als er één ding is wat je verheven hebt tot nationale sport in het koninkrijk van De Grote Joris, dan was het uitpakken met oneliners. Die hebben we al veelvuldig gehoord in de brief van de andere vrienden die samen met hem zijn opgegroeid", vertelde Dimi.

Nadien kwam Lea aan het woord. "Lieve Ann en familie. Ik heb Joris leren kennen in 's Herenveldweg in Herent. Als ik binnenkwam in de wijk, kreeg Joris, een Marie of een Tina in mijn armen. Joris is grotendeels opgegroeid in de Vlietstraat. Die heb jij jarenlang onveilig gemaakt. Eerst met de paarden, dan toen je met de brommer in de beek belandde, nadien met de wagen toen je een schans maakte en drie à vier keer overkop ging. Daarna was de gocart aan de beurt. Je hebt veel werken gedaan bij mij. De laatste woorden van Joris waren: 'Lea, mercikes'. Nu zeg ik: 'Joris, merci voor wie je was voor mij. Je was een goede vriend", besloot Lea, waarna ze een traan wegpinkte en op applaus werd onthaald. Tot slot viel op het bidprentje volgende tekst te lezen:

Joris, Jokke, Rosse,...

Waar jouw leven eindigt, staat het onze even stil. Verhalen, anekdotes, goei (sic) moppen en grappige foto's zijn even onze terugblik van wat een leven met jou was. 

Je was een zoon, een broer, een sjoeke en een vriend. Je was vrolijk, boos, correct, grappig en zoveel meer en soms tegelijkertijd. 

Tijd zonder jou is wat er ons rest.
Tijd om nog veel aan je te denken.
Tijd om de seizoenen te zien veranderen in je tuinen.

Tot sebiet