COLUMN: Toen recht nog recht was…

Het minder goede weer is een godsgeschenk voor de handhaving van de coronamaatregelen.
Sinds de uitbraak van corona worden we om de oren geslagen met een niet aflatende stroom van wollige woorden, holle beloften en duistere onheilprofetieën. Je kan geen TV meer aanzetten of geen krant meer lezen of de angst –zowel voor de isolatie als voor het virus- bekruipt je als een stroom hete lava die van de berg blijft donderen. Gelukkig is er nog Roger Lybaert (89) om ons een geweten te schoppen. (Tekst: Bart Mertens/Cartoon: Conz)

Al dan niet absurde coronamaatregelen, problemen met vaccins, een te gewelddadige politie, onbezonnen jongeren die agenten verwonden en parken omtoveren tot storten terwijl ze nog niet zo lang geleden op de barricade stonden voor klimaat en milieu, ministers met de eeuwige riedel ‘hou nog even vol’, noodkreten van gesloten sectoren, uitgeput zorgpersoneel, het parlement schaamteloos buitenspel gezet,…de oogst na één jaar corona is niet fraai. Ach, vergeet de kakofonie van duizend en één stemmen die menen dat ze het hoogste woord moeten voeren over het vermaledijde virus. Luister liever naar Roger Lybaert, 89 jaar jong en wijzer dan alle experten, politici en journalisten samen. In De Afspraak moest professor Jonathan Holslag zelfs alle zeilen bijzetten om het droog te houden toen Roger zijn gedicht voorlas.

“Ik streed mijn leven lang voor vrijheid en voor recht. Toen recht nog recht was en vrijheid reeds verworven. Ineens waren recht en vrijheid verdwenen, was recht plots onrecht geworden. Men kan het niet verwoorden wat het ons allen deed, gestreden en verworven, de vrijheden die we kregen. De pers, wie weet ze nog die vrijheden? Wie kent ze nog? De pers, het spreken en het denken, het gaan en staan waar wij wilden. De horizon zonder grenzen en plots de deuren dicht. Het denken weggedeemsterd…Heb je toen wel eens gedacht dat dit na eindeloze strijd opnieuw de harten kon beroeren? Dat wat wij wilden ooit zou verdwijnen, onder eindeloos geklets bedolven voor recht en welzijn. Onrecht kwam, het hoogste goed –de vrijheid- zou verdwijnen. En wij? Verweesd achtergelaten.”

Stilte…soms het luidste geluid. Roger voegde er nog fijntjes aan toe hij niets heeft tegen de terechte maatregelen maar dat een parlement eerst een wet moet goedkeuren vooraleer een minister tot uitvoering kan overgaan. Minister van Volksgezondheid Frank Vandenbroucke (Vooruit) was naar eigen zeggen niet onder de indruk van het oordeel van de rechter die België verplicht om een echte pandemiewet op te stellen. Hopelijk was meester Frank dat wel van het pleidooi van Roger: “Mij doet het denken aan voor de oorlog. 20 miljoen Duitsers keurden iemand goed en gaven krediet met alle gevolgen vandien. De mensen hebben het zich niet gerealiseerd…Toen ging het ook over vrijheid, toen was de vrijheid ook verdwenen. We mogen dat niet vergeten. Vrijheid is nog altijd ons hoogste goed. Mijn vrijheid stopt bij de vrijheid van de andere.” Toen recht nog recht was…Mooie en vooral belangrijke woorden om eens twee minuten bij stil te staan. Vijf mag ook, moet zelfs.

Lees meer over