Opinie: De week volgens Miró
Laat ik maar met de deur in huis vallen zoals enkel een kat daar het nodige talent voor bezit. Geef een hond water, eten én affectie en voor je het weet denkt dat beest dat jij God bent. Wat een dwaasheid…Geef ons katten hetzelfde recept en wij beseffen nog voor de mens het kan bedenken dat wij God zijn. Om maar te zeggen: katten hebben inzicht in de essentie van het leven.
Lieve mensenvriendjes, het is letterlijk met veel spijt in het hart dat de weledele Miró moet melden dat hij alweer in de dierenkliniek is beland. Na mijn vorige passage bij Kruisbos in Wezemaal ging het dag na dag beter en werd ik stilaan weer de oude zoals jullie mensen dat al eens uitdrukken. Bovendien bleek uit een cardiogram dat mijn hart geen schade had opgelopen en nog beter nieuws was dat de dierendokter tot mijn groot plezier geen aangeboren hartziekte kon vaststellen. En zo kwam het dat ik een week op retraite mocht in mijn buitenverblijf in Kessel-Lo alwaar ik werd verzorgd als een koning. Geheel terecht, voeg ik daar graag aan toe.
Vervolgens keerde ik aangesterkt terug naar mijn eigen paleis in Leuven waar de buren me met applaus en heel de santenboetiek verwelkomden. Een spandoek met ‘Welkom thuis, weledele Miró’ ontbrak evenwel maar dat bedek ik met de mantel der liefde. Ze krijgen trouwens een herkansing want na een week van blakende gezondheid ben ik godbetert hervallen. Op een zonnige zondagochtend was ik van plan om even te paraderen in mijn paleistuin maar helaas werd mij de adem alweer ontnomen. Deze keer was het minder erg dan de vorige keer maar toch kreeg ik amper een poot verzet. Bijgevolg voerde mijn huispersoneel me weer naar de dierenkliniek waar ik ondertussen ben uitgegroeid tot de lieveling van de dierendokters.
Met enige voorzichtigheid belandde ik opnieuw in de zuurstofkooi waar ik mijn adem relatief snel weer terug vond maar daarmee zijn de vraagtekens uiteraard niet verdwenen. Hart? Check! Longen? Check! Maag en darmen? Check! Nieren? Check! Enfin, de dierendokters spreken van een mysterie en hebben er nu niet beter op gevonden om met een camera in mijn neus te gaan om op zoek te gaan naar eventuele poliepen. Bang ben ik uiteraard niet want angst is me al mijn hele leven vreemd. Angst is een mensending en een fiere kater zoals ik staat zonder vrees in het leven. Afwachten, mensenvriendjes. Gaan de dierendokters iets vinden of niet?
In blijde verwachting van het antwoord bespreek ik in de dierenkliniek de staat van de mensenwereld met de andere dieren die hier verblijven ter verbetering van hun gezondheid. Die staat is zoals jullie stilaan zelf beseffen abominabel. Met de oorlog in Oekraïne is alweer een dieptepunt bereikt en deze keer zowaar in de achtertuin van Europa. Dat is niet zonder gevaar want voor je het weet wordt het westen meegesleurd in een groot militair conflict. En dat hetzelfde westen -toch in de landen van de EU- jarenlang amper een euro heeft geïnvesteerd in militaire slagkracht is wat dat betreft geen cadeau. In de tijd van de Romeinen was dat wel even anders en daarom heeft het Imperium Romanum het uitgezongen van 753 voor Christus tot 476 na Christus. Ik heb het jullie eerder al verteld maar ik zal het nog eens doen: de beste garantie op vrede is een sterk en goed uitgerust leger. Of uitgedrukt in kattentaal: zonder klauwen vang je geen muizen. Dat gezegd zijnde hoop ik dat de vrede snel mag terugkeren want Russisch leren lijkt me een tijdrovende bezigheid. Ik reken met enige argwaan op het gezond verstand van de mensheid. Voor één keer hoopt de weledele Miró dat hij jullie soort onderschat…