Op 1 november blikken ook mama's van sterrenkinderen terug : "Hij stierf op 1 april en zal nooit vergeten worden"

Wat Leen en haar partner overkwam, wens je je ergste vijand niet toe. “Ik was 21 weken zwanger toen de dokters merkten dat Vinz leed aan Spina bifida, beter gekend als een open rug en hij ook een waterhoofdje had. Normaal merken ze zoiets veel vroeger op en de gynaecoloog begreep niet waarom het in ons geval pas zo laat werd opgemerkt want het ging om een hoge graad van de ziekte. We hebben gekozen voor de zwangerschap stop te zetten omdat de opties die we kregen ,voor ons en vooral voor Vinz en zijn leven, niet goed waren. De beslissing namen we in samenspraak met de Raad van Bestuur van het ziekenhuis, die moet trouwens ook toestemming geven. De beslissing werd genomen op 27 maart, mijn verjaardag en die zal dan ook nooit meer hetzelfde zijn. Nadat Vinz zijn hartje was gestopt, duurde het nog een hele dag vooraleer ik beviel, dat gebeurde tussen veel andere mama’s die wel een levend kind kregen. Na de bevalling heb ik hem nog 2,5 uur vastgehouden. De maatschappelijke werkster vroeg, de dag erna in de ochtend, of we een begrafenis wilden of eerder een crematie, dat komt hard binnen. Ik voelde mij duizelig en heel slecht. Het doet nog altijd pijn, drie jaar na zijn dood had iemand het over uw foetus en ik dacht meteen mijn zoon bedoel je.”

Open brief

Leen schreef later ook een open brief, die ze publiceerde op het internet, waarin ze het heeft over die dramatische gebeurtenis, nu zeven jaar geleden. “Ik heb zoveel spijt, over zoveel dingen. De manier van afscheid nemen. Half? Ja... Ik wou dat ik hem had meegenomen naar mijn kamer, waar ik mij in een kleine ruimte bevond van het ziekenhuis. Dat ik hem enkele uren langer had kunnen knuffelen. Maar na tweeëneenhalf uur dacht ik:  ‘het zal zo moeten genoeg zijn zeker?’ Waarover heb ik nog spijt? Over het feit dat ik onze families geen afscheid liet nemen. Puur omdat ik hem voor mezelf en mijn vriend wou. Puur omdat ik schrik had dat ze hem niet zouden bekijken zoals ik naar hem keek. Dat klein wondertje dat af was op 23 weken en 5 dagen. Zo denk ik vaak dat ik hen dat allemaal heb afgepakt. Maar ik wou mezelf en vooral Vinz beschermen.”

Lees verder onder de foto.

Niemand zien

Harde woorden die doen beseffen dat dergelijk verlies zeer hard binnenkomt. Leen wilde, na dit drama, zo snel mogelijk naar huis. “Mijn man waste mij, ik wilde zelf mijn lichaam niet zien. Iedereen belt je ook maar ik wilde niemand zien. De babykamer was natuurlijk al klaar en toen ik het nieuws vernam heb ik zelf, toen nog zwanger dus, het bedje naar boven gesleurd en alle spullen in een doos gegooid. Ik kreeg gelukkig heel veel steun van mijn man, mijn familie en dichte vrienden. Dergelijk drama tekent je voor de rest van je leven, alsof er een deel van je hart afbreekt en je een stuk ontbreekt. Ik stel me ook liever niet de vraag wat als hij toch zou geboren zijn. Mijn hart zei toen laat hem toch maar geboren worden, mijn hoofd zei niet doen. Na zijn dood heb ik even met suïcidale gedachten gespeeld en sukkelde ik in een depressie.”

Of zoals ze het zelf online zette: “Ik twijfel dan ook vaak of ik dit goed heb aangepakt, ons jongetje laten komen omdat hij zo ziek was. Of zouden ze dat in het ziekenhuis allemaal gezegd hebben omdat we zo jong zijn? Omdat we dan geen last moesten meedragen als Vinz er zou geweest zijn en het een lijdensweg was geworden van operatie na operatie en hopen dat hij ooit oké zou zijn?”

Wettelijk bestaat Vinz niet

Vinz overleed ook wettelijk net te vroeg, hoe erg klinkt dit, om hem officieel te kunnen registreren als Leens zoon. “Had hij twee dagen langer geleefd, kon dat wel. Nu staat hij niet eens vermeld in ons trouwboekje. Dit moet toch anders kunnen? Vinz overleed op 1 april, het was een woensdag, en dat maakt dat ik echt niet kan lachen wanneer iemand een aprilvis uithaalt. De mensen in mijn dichte omgeving weten dat ze hier geen grapjes over kunnen uithalen, lachen lukt dan echt niet. Anderzijds vieren we op 1 april wel zijn verjaardag, het mag ook niet allemaal zwart-wit zijn.”

Snel weer zwanger, ook al was dat niet meteen de bedoeling

Niet veel later werd Leen weer zwanger. “Ik nam de mini-pil en het was niet de bedoeling om meteen weer zwanger te geraken maar toch gebeurde het. Natuurlijk ben je bezorgd en bij elke telefoon vreesde ik voor slecht nieuws. Ook deze zwangerschap verliep niet zonder problemen en op 5 maanden had ik al een opening en moest ik naar het ziekenhuis. Dat was best heavy maar uiteindelijk liep alles goed af, deze keer werden we voor een 2de keer ouders, in dit geval van onze zoon Matz, die is intussen 6 jaar oud. Na de bevalling wilde ik niet dat iemand hem oppakte. Ik herinner mij dat iemand mij zei nu heb je een gezond kind, dat was wellicht goed bedoeld maar dat hakt er toch op in. Ik heb veel geweend toen. “

Huwelijk met ceremonie voor Vinz

Twee jaar later kreeg het koppel hun derde zoon Liaz die er nu dus vier is. In november 2021 huwden de twee. “We hebben toen ook een ceremonie gehouden voor Vinz. Somewhere Over The Rainbow droegen we aan hem op. Vinz zal altijd deel uitmaken van ons gezin. Onze twee andere kinderen praten elke dag over hem en wanneer ze naar de hemel kijken zien ze ook een sterretje dat symbool staat voor hem. Op familiefoto’s photoshop ik vaak een silhouetje erbij zodat hij ook altijd bij ons is. In de living staat zijn urne en dat is een mooie herdenkingsplek. Ik draag ook een ketting waarin een beetje van zijn as zit en ik liet zijn voetje tatoeëren zodat hij altijd een beetje mee stapt. Op kerstkaartjes staat zijn naam er steevast ook bij.”

Helpen waar mogelijk

Wat Leen meemaakte, zorgde ervoor dat ze een opleiding ging volgen en vandaag verliescoach is, zeg maar iemand die lotsgenoten begeleidt. “Dat is voor mezelf een meerwaarde en ik hoop dat ik ook voor anderen iets kan betekenen. Ook ik had toen behoefte aan iemand die me begeleide en me hielp met mijn verdriet. Wat ik niet snap, is dat mensen bij een vechtscheiding strijden voor de kinderen, wees blij dat ze gezond zijn, afhankelijk van hun situatie natuurlijk. Met mijn drie  prachtige zonen, op wie ik stuk voor stuk trots ben, en een papa die er altijd voor me is en altijd bleef, heb ik een lief en leuk gezin. Al ben ik niet altijd sterk, zij maken me sterk.”