Onderzoeksjournalist Kurt Wertelaers onderzoekt al jaren de zaak Nathalie Geijsbregts: "Op hoop staat geen vervaldatum"
De Cel Vermiste Personen startte dinsdag een speuractie in verband met de verdwijning, nu al 32 jaar geleden, van de toen tienjarige Nathalie Geijsbregts in Leefdaal. De actie gebeurde aan de Steenweg op Wezemaal in Rotselaar, nabij de overweg aan de Langestraat. Daar woonde destijds een verdachte, maar die werd in 2007 buiten vervolging gesteld. De actie kwam er na een tip maar leverde geen resultaten op. "De speuractie is ten einde, maar het gerechtelijk onderzoek loopt verder", laat het parket in Leuven weten. Recent spraken we met Kurt Wertelaers, die een bureau opende in Aarschot om er cold cases te behandelen. Het bureau handelt over verschillende onopgeloste zaken, zoals die van Nathalie. We geven u graag zijn visie op de feiten.
“Nathalie verdween op 26 februari 1991. Ze woonde in een klein straatje en werd op de hoek van de straat die ochtend door haar ouders afgezet om zich vervolgens naar de bushalte te begeven. Ze ging naar een school waar er meer zorg was voor kinderen en die ook een eigen schoolbus inlegde. Ze kwam nooit op school aan. Een mevrouw uit de buurt had net haar eigen kinderen afgezet en wanneer ze de wijk weer inreed zag ze hoe Nathalie op de achterbank zat van een auto. Ze wuifde naar haar en de vrouw reed door. Even later bedacht ze zich, ze vond het toch een vreemd tafereel, en keerde om. Toen ze op de plek aankwam, het was toen 7.45 uur, was de auto verdwenen. Om 8.30 uur belde ze naar de school van Nathalie en haar vrees werd bewaarheid want het meisje was niet op school aangekomen. Sindsdien ontbreekt elk spoor van Nathalie. Naast de getuigenis van die vrouw zag ook niemand anders Nathalie. Volgens haar getuigenis zou de wagen een Toyota geweest zijn maar dat kan evenzeer een ander voertuig geweest zijn. Er is alleen een heel summiere beschrijving van de wagen en van de man in kwestie", zegt Wertelaers.
Lees verder onder de foto.
Nooit nog enig spoor van Nathalie
Heel wat zoekacties volgden op de verdwijning van Nathalie maar geen enkele leverde enig resultaat op. “Op een bepaald moment was er wel nog een interessant spoor naar Michel Stokx, een Belgische Nederlander die veroordeeld werd als seriemoordenaar. Als tiener kwam hij al in opspraak omdat hij aan kindjes zou gezeten hebben, als kind was hij ook slachtoffer geweest. Uiteindelijk kreeg hij een pennenvriendin en ging hij bij haar wonen. Hij was trucker en reed internationale routes. Hij zou jongens en meisjes ontvoerd hebben en die verkracht hebben om hun lijken vervolgens veel verder te dumpen. Uiteindelijk werd hij gevat, drie lichamen van zijn slachtoffers werden gevonden, een vierde niet. Volgens bepaalde informatie destijds zou hij -rond de verdwijning van Nathalie- gezien zijn in Leefdaal en speurders hebben hem hierover ondervraagd, zonder resultaat. Hij zou, op een bepaald moment, de naam Nathalie vernoemd hebben, in plaats van de naam van zijn eigen kind. Volgens zijn tachograaf zat hij, op het moment van de feiten, al in Luxemburg maar er zou met de kaart gesjoemeld geweest zijn. Hoe dan ook bekende hij nooit. In de gevangenis in Scheveningen, waar hij toen zat, was een bijzonder incident waarbij Stokx zwaar verbrand geraakte. Hij belandde in een coma en overleed. Hij nam zijn geheimen mee in zijn graf.”
Ouders kunnen niet rouwen aan graf
Samen met Nederlandse studenten bestudeerde Kurt vorig jaar de mogelijke betrokkenheid van Stokx in de zaak van Nathalie in detail. “Stokx is maar één van de vele pistes. Wij onderzochten of het Stokx zou kunnen geweest zijn en of we hem in Leefdaal konden plaatsen op het moment van de feiten. Frappant is in elk geval dat volgens de getuigen Nathalie op haar gemak in die wagen bij haar ontvoerder zat. Misschien kende ze hem wel maar de buurvrouw herkende de man alvast niet”, zegt Kurt Wertelaers, die nog regelmatig contact heeft met de ouders van Nathalie.
“Het laat hen alvast niet los. Wanneer ze naar een graf zouden kunnen gaan, kunnen ze rouwen maar dat gaat dus niet. Ik blijf hopen dat de waarheid ooit aan het licht komt, iemand daarbuiten weet misschien wel meer. Op hoop staat geen vervaldatum”, besluit Kurt.
