Het failliet van het Leuvense woonbeleid

De 70-jarige Wiske Vingcent moet de sleutel inleveren van het huisje dat ze van de stad Leuven huurt voor 400 euro per maand. Het stadsbestuur gaat het huizenblok aan de Oude Diestsesteenweg immers slopen om er hoogwaardig openbaar vervoer te realiseren. Niets mis mee maar Wiske staat wel op straat want voor haar gezin is er geen alternatief. Aan Wiske zal het niet gelegen hebben want zij klopte aan bij alle organisaties die Leuven in de aanbieding heeft om het basisrecht op wonen te garanderen. Ze staat nu - alweer - op een wachtlijst voor een sociale woning maar met zo’n 6.781 kandidaten (cijfer 2022) kan Wiske in grote letters het volgende op haar buik schrijven: het gaat niet gebeuren… Wiske ging dan maar op zoek op de privémarkt. Wel 50 locaties bezocht ze en in het onwaarschijnlijke geval dat het pand betaalbaar was - in Leuven betaal je gemiddeld 1.148 euro per maand - viel ze toch uit de boot. Met een gezamenlijk pensioentje van 1.800 euro loop je nu eenmaal niet ver in het dure Leuven. Of ook: verhuurders zien gepensioneerden niet graag komen.

“Ik zie Leuven graag maar de stad ziet mij niet meer graag”, aldus Wiske, in tranen. Wiske is helaas niet alleen want ook alleenstaanden en alleenstaande ouders worden niet zelden gezien als ‘een risicofactor’. Conclusie? Het failliet van het woonbeleid is nu wel erg dichtbij. Je hebt de ‘haves’ en de ‘have-nots’. Voor die laatste groep worden de meubelen soms nog gered maar zeker niet altijd en het verhaal van Wiske is helaas exemplarisch. Meer zelfs, ook de middenklasse dreigt stilaan kopje onder te gaan op de huurmarkt nadat een woning kopen al enkele jaren schier onmogelijk was geworden.

Het stadsbestuur claimt om de haverklap dat Leuven een stad is waar bruggen worden gebouwd voor iedereen, ook voor de zwaksten. Mooie woorden maar als het om betaalbaar wonen gaat, is het simpelweg politieke tralala. Groen stond destijds op de oppositiebanken te roepen dat het anders moest maar nu Lies Corneillie (Groen) zelf bevoegd schepen is voor wonen komt ze niet verder dan druppels op een hete plaat. Is dat enkel de schuld van de stad Leuven? Nee, ook de Vlaamse overheid draagt een verantwoordelijkheid maar als schepen die ooit op de barricade stond, mag je je er niet vanaf maken met een standaard antwoordje: “We zorgen dat er aanbod bijkomt, vooral sociale huurwoningen en budgethuurwoningen. Dat doen we door zelf te bouwen of door afspraken te maken met projectontwikkelaars…”

Het is onvoldoende - zeker wat de projectontwikkelaars betreft - en zo zal Leuven langzaam maar zeker nog meer evolueren naar een stad van ‘haves’ en ‘have-nots’, en einde verhaal voor iedereen die ertussenin zweefde. Het schip van de middenklasse maakt water, veel water. Leuven heeft zijn eigen Titanic en laat ons er vooral niet fier op zijn… Het is om te huilen maar wie weet kan het stadsbestuur voor één keer Kopenhagen links laten liggen en eens naar Wenen gaan waar ze wel weten hoe je betaalbaar wonen kan realiseren. Fijne reis, beste stadsbestuur.

Bart Mertens