COLUMN De vette olifantjes baarden een mager muisje

“Ik zie het niet meer zitten…” Die woorden hoorde ik -haast prevelend- over de licht trillende lippen komen van een alleenstaande moeder. Daarna keek ze star voor zich uit, wanhopig starend in het niets van de toekomst. Nu kan het best zijn dat premier De Croo (Open Vld) de bevolking wou voorbereiden op barre tijden toen hij verklaarde dat de komende 10 à 15 winters moeilijk worden maar dat is niet wat onze alleenstaande moeder wilde horen. In haar oren klonk het ongeveer zo: eten kopen voor je bengels of de verwarming aanzetten voor die engeltjes. Of misschien hoorde ze ook: ga nog een flexi-job extra doen en dan komen we er samen wel door.

Wel beste premier, en bij uitbreiding uw Vlaamse en Waalse evenknie, er is voorlopig geen ‘we’ in dit verhaal, er is geen ‘samen’, niet in eigen land en niet in Europa. U toont begrip maar u weet niet wat het is om je kinderen tekort te moeten doen. Ook u betaalt meer voor energie maar u voelt dat niet in uw lekker verwarmde knoken. Met uw begrip komt niemand een centimeter vooruit. U, beste premier, verklaart met enig zelfvertrouwen dat ‘we’ er ‘samen’ voor gaan en belooft plechtig dat Europese maatregelen ‘ons’ gaan redden om de winters door te komen. En laat het nu net het Europese energiebeleid van de voorbije 20 jaar zijn dat vele burgers in deze miserie heeft gebracht…Verbaast het u, beste premier, dat de alleenstaande moeder u niet meer gelooft?

Ze is de praatjes zat en met de zoveelste gestegen factuur die in haar brievenbus valt denkt ze: ik stop met werken want het heeft allemaal geen zin, ik ben doodmoe van dit gevecht. Langzaam laat ze zich afglijden in het lege vat der armoede om vervolgens bij het OCMW aan te kloppen. Ze doet dat in de eerste plaats om bescherming te krijgen tegen de inhalige incassobureaus en de deurwaarders die binnenkort met een bakfiets de straat op moeten omdat ze te voet hun dossiers niet meer kunnen dragen. Gaat u ze tegenhouden, beste premier? Zegt u dan: samen gaan we erdoor komen, beste lieve mevrouw? Nee, u kondigt op dat moment wellicht maatregelen aan -na alweer een overlegcomité- waar onze hardwerkende alleenstaande moeder die een slecht geïsoleerd appartementje huurt geen bal aan heeft omdat ze ‘teveel’ verdient. Ooit was ze een toonbeeld van de middenklasse, nu zinkt ze in het moeras van financiële ellende. En u, beste premier, u bent nog steeds de goedbetaalde politicus die nooit zal begrijpen wat die ooit zo fiere moeder dag na dag doorstaat. Tous ensemble, premier, of tous en révolution? Het zal van uw 5 minuten politieke moed afhangen…Ik wens ze u van harte toe, voor de alleenstaande moeder en voor alle andere hardwerkende burgers in dit land.

Bart Mertens