Ondanks de lege straten voelde student Kelly zich nooit alleen

Door corona kwam het vrijwilligerswerk van Kelly abrupt ten einde. “Dat voelde slecht aan, want interactie met mensen is net waar sociaal cultureel werk om draait”, legt Kelly uit. “Maar voor de buurtbewoners is het natuurlijk veel erger. Hoewel het buurtcentrum nog maar enkele jaren bestaat, is het voor velen een vangnet én een tweede thuis. Met de volwassenen uit de buurt is het contact nu helaas weggevallen, de kinderen bereik ik nog via whatsapp en instagram.”

Voor haar bachelorproef wilde Kelly de noden en verwachtingen van de buurtbewoners in kaart brengen: “Mijn doel was alle 136 gezinnen in Hoogland te interviewen. Ik startte in december en dat is mijn geluk geweest. Toen de lockdown inging, had ik toch al een honderdtal huisbezoeken afgelegd. Zo had ik voldoende materiaal. Andere studenten moesten hun bachelorproef uitstellen tot volgend jaar.” Kelly beseft heel goed dat door de coronacrisis nieuwe noden zullen ontstaan. “De pandemie heeft veel mensen getroffen die voordien al kwetsbaar waren”, weet ze. “Denk maar aan iedereen die zijn werk verloren heeft. Veel van die problemen blijven verborgen. Daarom is het zo belangrijk dat buurtwerkers de vinger aan de pols houden en detecteren wat er nodig is. Een cursus solliciteren bijvoorbeeld, of een sessie over het aanvragen van financiële steun. Kristof, de buurtwerker van Hoogland, kent heel veel mensen en is heel alert. Dat komt dus wel goed.”

In het kader van ‘Leuven helpt’ schreef Kelly brieven aan senioren in woonzorgcentra. “Ik noteerde telkens mijn telefoonnummer, zodat ze me konden bellen”, zegt ze. “Sommigen waren hier heel blij mee. Ze zagen wel familie door het raam, maar voelden zich toch eenzaam. Ook voor mezelf deed dit deugd. Ik ben een sociaal beest en zo kon ik mensen van buiten mijn ‘bubbel’ ontmoeten. Die contacten ga ik zeker onderhouden.” Ook stak Kelly een handje toe bij vzw Zwerfkat Leuven: “Veel mensen die anders katten verzorgen blijven nu binnen. Hierdoor zijn vooral de oudere dieren ziek en verzwakt. Door ze op te vangen, doorstaan ze de crisis en is het extra gezellig in huis!”

Tijdens de lockdown bleef Kelly op kot met haar vriend en één andere student. “De negen anderen zijn naar huis gegaan”, vertelt ze. “Dat durfde ik niet omdat mijn moeder een zwakke gezondheid heeft en ik haar niet in gevaar wilde brengen. Maar eigenlijk was het best fijn. In plaats van uit te gaan genoten we op ons dakterras van een pintje. We keken samen naar het nieuws en bespraken dat dan. We waren onmiddellijk overtuigd van de maatregelen en hebben ons daar strikt aan gehouden. Wie denkt dat studenten zich laks gedragen vergist zich dus. Toch vind ik het raar mijn laatste bachelorjaar zo te beëindigen. Alles gebeurt nu digitaal. Daardoor hebben veel studenten een vals vakantiegevoel en is de motivatie om aan je bachelorproef te werken of te blokken soms zoek. Gelukkig bestaan er videocalls om elkaar moed in te spreken. Heel misschien komt er toch nog een echte proclamatie. Al zal dat dan met mondmasker en zonder familie zijn.”

Kelly ervaarde Leuven de voorbije maanden als een erg warme gemeenschap: “Met de quote ‘Even apart, altijd samen’ is de stad erin geslaagd de Leuvenaars te verbinden. Overal hing de poster voor het raam en dat creëerde een groot samenhorigheidsgevoel. Hoewel de straten leeg waren, voelde ik me nooit alleen. Wel heb ik schrik dat door corona onze omgangsvormen gaan veranderen. Dat we niet meer kussen of knuffelen omwille van het virus. Dat zou spijtig zijn want ik vind fysiek contact wel belangrijk. Ook ben ik benieuwd naar de heropening van de buurtcentra en hoe dat gaat verlopen. Ik sta alleszins te popelen om er terug aan de slag te gaan!”

Het bericht Ondanks de lege straten voelde student Kelly zich nooit alleen verscheen eerst op Leuven Actueel.