Theo Francken vrijgesproken van schriftvervalsing

"Ik zou gefoefeld hebben met de akteneming van onze activeringsheffing op onbebouwde percelen, een gemeentelijke retributie die al jaren voor mijn burgemeesterschap bestond, maar die ons N-VA/CD&V-bestuur besloot te verhogen om speculatie tegen te gaan en die vele braakliggende bouwgronden in Lubbeek eindelijk op de markt te krijgen. Een zwaar misdrijf. Uiteraard had ik helemaal niet gefoefeld, laat staan dat ik er ook maar enig persoonlijk belang bij zou hebben", aldus Francken.

"De boze burger, wiens naam ik niet zal noemen, zeker niet uit respect, maar om de zaak niet verder op de spits te drijven, had zich - na het indienen van de strafklacht - in juni 2019 burgerlijke partij gesteld bij de onderzoeksrechter. En indien voor deze procedure gekozen wordt, moét er een gerechtelijk onderzoek komen, met alles erop en eraan. Bijgevolg heeft het hele onderzoek tot de beschikking van de Raadkamer meer dan 3(!) jaar in beslag genomen", vertelt Francken.

Onschuldig

"Het goede nieuws is dat ik over de volledige lijn buiten vervolging ben gesteld wegens gebrek aan enig bewijs en dat is maar logisch ook. Deze loze beschuldiging was en is gewoon te schandalig voor woorden. En terecht dat die boze burger nu nog een flinke duit aan rechtsplegingsvergoeding mag ophoesten (naast al haar advocaten- en procedurekosten). Het goede nieuws is ook dat dit - vreemd genoeg - al die tijd uit de media is gebleven. En nu komt mijn bedenking: ‘Waar rook is, is vuur.’ luidt het aloude Vlaamse spreekwoord. Veel mensen geloven hier vast in. In deze tijd van sociale media schavotten en facebookinquisitie, vormt een strafklacht met burgerlijke partijstelling in combinatie met een welgemikt perslek, de ideale gifcocktail om een (politieke) carrière te fnuiken. ‘Francken voor rechter wegens schriftvervalsing!’ Elk sappig verhaal schrijft zichzelf, nietwaar. En wie geeft er tegenwoordig nog om de waarheid. In 2019, het jaar van de strafklacht, waren er - niet toevallig - ook verkiezingen. De bedoeling van die boze burger en haar entourage was wel degelijk om mij politiek keihard te treffen in die cruciale periode. Onze retributieverhoging dateerde immers al van 2013", verduidelijkt Francken.

Laster

"'Dien dan klacht in voor laster en eerroof’, hoor ik velen denken. Tja, dat wordt quasi altijd geseponeerd en als ze er al eens iets mee doen, duurt het jaren en kost het handenvol geld. Politici zijn publieke schietschijven, en je moet tegen kritiek kunnen. Politiek is geen stiel voor blozende maagden. Zeker ministers en parlementsleden moeten tegen een flinke stoot kunnen. Maar ook lokale burgemeesters en schepenen voelen de publieke toorn en geborneerdheid van enkelingen steeds vaker, in hun privéleven en zelfs voor de rechtbank. En geloof me als ik u zeg dat dat veel stress en zorgen met zich meebrengt", besluit Francken.