Ouders radeloos: Beata en Sarah krijgen geen school toegewezen

Beata en haar mama Irena
Beata en Sarah zijn twee leerlingen die geen plaatsje in een secundaire school toegewezen kregen. De ouders van beide meisjes zijn radeloos, de kinderen kapot van verdriet.

Irena, de mama van Beata, wil niet langer zwijgen, haar ongenoegen is te groot: "Ik vertel mijn verhaal, omdat er eens nagedacht moet worden over de "gelijkheid" van het systeem van toekennen van plaatsen in het secundair onderwijs. Ik geef niet op, ik wil dat het systeem eens grondig onder de loep genomen wordt. Ouders wiens kind een school toegewezen gekregen hebben, zullen het probleem niet begrijpen, maar wie in dezelfde situatie zit als de onze, weet wat een drama het is. Onze dochter wordt gediscrimineerd, leg dat maar eens uit aan een kind van 12 jaar."

Beata Rollo is 12 jaar en woont in Kessel-Lo. Nu loopt ze school in De Nova Kids aan de Rerumnovarumlaan. "Wij zijn buitenlanders, dus het onderwijssysteem is totaal anders dan wat wij als ouders in ons land,  Tsjechië, kennen. Desalniettemin werden we geïnformeerd over het loterijsysteem. Onze dochter is slim, academisch, houdt van lezen, dus toen de tijd kwam dat we alle scholen gingen bekijken tijdens de opendeurdagen, was ze zo blij en enthousiast over de toekomst. Ze nam haar beslissingen over welke scholen ze in het systeem zou opnemen. De avond voor 5 mei was ze zo opgewonden, omdat ze al een idee heeft over haar pad - ze wil vertaler worden. Ze spreekt al drie talen en ze houdt ervan die te bestuderen."
 
Toen kwamen de resultaten

"Ik wens geen enkele ouder toe wat wij hebben meegemaakt. Beata had een emotionele inzinking, haar droom om talen te studeren werd tenietgedaan door een loterij. Ze voelt zich verraden. Buitengesloten en totaal verwoest. Huilt zichzelf elke nacht in slaap. We wisten niet echt wat we haar moesten vertellen, want we waren sprakeloos, omdat dit buiten onze verbeelding was dat het ooit zou kunnen gebeuren. We zijn niet bekend met het systeem, dus belde ik 'Aanmelden'. De dame was beleefd maar niet behulpzaam. Toen ik vroeg, waar ik een officiële klacht kon indienen over de discriminatie van de wachtlijsten, zei ze me dat ze verbaasd was over mijn vraag, omdat niemand, tot nu toe, een klacht wilde indienen. Ik vond het moeilijk te geloven, wat dit gebeurt elk jaar."

Wachtlijsten 

Beata's schoolkeuzes zien er als volgt uit: 1. De Met, 2. Heilig Hartinstituut, 3. GO! atheneum De Ring, 4. Heilig Drievuldigheidscollege en op de vijfde plaats Paridaensinstituut. De Met is een school met 40 plaatsen, hier staat Beata 13de op de wachtlijst, In de overige scholen staat ze op plaats 58, 65,2 en 58. 
"Het systeem geeft weer dat een kind uiteindelijk geen school heeft en op een wachtlijst wordt geplaatst, maar het zegt ook dat het op die wachtlijsten wordt geplaatst met kinderen die al een school toegewezen hebben gekregen, maar misschien wensen naar de school te gaan die het als nummer één op de wachtlijst heeft gekregen. Dit is zonder enige twijfel een vorm van discriminatie. Als een 'plaatsing op een school' het meest wenselijke resultaat van de loterij is, dan moeten die 50 ongelukkige kinderen, die geen school toegewezen hebben gekregen, aan het begin van die wachtlijst geplaatst worden, en niet als nummer 58 of 65, dat zijn 2 of 3 klassen kinderen voor hen. Dat is puur opzettelijk achterstellen door het systeem."

Oplossing
 
"De officiële 'oplossing' voor die arme kinderen is: inschrijven op die willekeurige scholen met vrije plaatsen.  
Het spijt me - wat? De kinderen zijn naar de opendeurdagen geweest, ze hebben een beslissing genomen over hun toekomstige school en het systeem? Het laat hen er volledig buiten, zet hen op een wachtlijst met een enorm nadeel en vraagt hen naar scholen te gaan, die misschien een heel andere specialisatie hebben? 
Waarom zou mijn kind iets moeten gaan studeren waar ze geen belangstelling voor heeft? Omdat het systeem haar buitengesloten heeft? Het spijt me, maar dat is onaanvaardbaar!"
 
"Ik denk dat de verantwoordelijken het algoritme van de wachtlijsten moeten heroverwegen. De kinderen die geen school toegewezen hebben gekregen, moeten gewoon eerst op de wachtlijsten. Ik begrijp dat het systeem nooit voor 100% voor iedereen zal werken, maar wat er volgt met de wachtlijstposities is discriminerend. 
 
Irena is vastbesloten om ervoor te zorgen dat ze kan studeren wat ze wil en niet wat een of ander systeem haar opdraagt. "Het zal veel van onze tijd en energie kosten, maar laten we een verschil maken voor de toekomst. Als een kind ziet dat zijn resultaten zijn binnengekomen met alle keuzes als 'geweigerd', maar als het ziet dat zijn plaats op een wachtlijst nummer 1, 2 of zelfs 10 is, dan kan een kind dat plaatsen, dan is er hoop en dan zullen ze niet op de rand van zelfmoordgedachten komen te staan. Ik ben serieus over deze uitspraak!"
 
"Ik ben nog steeds in een grijze zone wat betreft de wachtlijsten, is het één wachtlijst per school, of heeft elke voorkeurpositie er één? Het is zelfs niet duidelijk voor de autochtone Belgen aan wie ik het vroeg."

"Dus dit is onze 'huidige' situatie. We proberen met Beata te praten en haar te verzekeren dat we haar een plaatsje kunnen bezorgen op een van de scholen die ze opnoemt. We proberen uit te leggen dat het leven soms oneerlijk is, maar dat je je dromen niet mag opgeven. De weg om ze te vervullen is alleen wat hobbeliger, maar uiteindelijk komt het wel goed. Niettemin, we hebben het hier over een 12-jarig meisje. Niet een 18 jarige jonge volwassene."

Ook Sarah heeft geen vooruitzichten op een school

"Na het bezoeken van zoveel mogelijk scholen had onze dochter Sarah een heel doordachte keuze gemaakt voor een middelbare school, waar ze heel graag naartoe wil gaan, die voor ons goed gelegen is en die academisch en qua sfeer ook bij haar aansluit", zegt papa Frank. "Een tweede school zag ze ook wel zitten en omdat je maar nooit weet, hebben we uiteindelijk vier scholen aangeduid in het systeem."

De resultaten

"Toen de resultaten van de toewijzing bekend werden, bleek dat van de 23 kinderen in haar klas er 20 hun eerste keuze hadden, en de andere 3 hadden helemaal geen plaats. In het andere 6de leerjaar in dezelfde school was er nog eentje, dus 4 van de 46 zonder plaats. Op basis van de reservenummers bleek ook dat deze pechvogels geen kans maken voor hun 3de, 4de en zelfs 5de keuze. Toen ik de scholen belde, zei men dat we ons voor keuzes 1, 2 en 3 geen illusies moesten maken. Voor keuze 4 maken we wel kans, maar sommige vriendinnen van mijn dochter grijpen er zelfs naast met 5 keuzes. Tot mijn verbijstering zagen we dan allerlei triomfantelijke berichten in het nieuws, waarbij men zich sterk maakt dat 95% van de kinderen zijn eerste of tweede keuze had gekregen. Van alle ouders die we intussen kennen in dezelfde situatie, blijkt dat als je bij de 5% ongelukkigen bent, je blijkbaar enkel heel hoge reservenummers hebt (boven de 40 of 50), m.a.w. geen kans om nog een van je eerste 3 keuzes te hebben. We worden ook helemaal aan ons lot overgelaten en moeten ons tevreden stellen met goedbedoeld advies zoals 'och, er wordt nog veel geschoven, het komt wel in orde'."

Wat met het recht op vrije schoolkeuze?

"Het belangrijkste is blijkbaar dat men kan zeggen dat dit een succesverhaal is voor de 95%, en de rest moet dan maar zijn recht op vrije schoolkeuze vergeten. Kan er dan echt niets gedaan worden, om ook die laatste 5% te helpen om een plaats van 1ste, 2de of 3de keuze te bezorgen? Kan er misschien eens een persoon naar kijken, in plaats van een algoritme? Het gaat hier toch over de toekomst van meer dan 100 kinderen, niet over percentages? Ik begrijp dat niet iedereen zijn 1ste keuze kan hebben, en dat een loterij beter is dan kamperen, maar men zou dit toch pas een succes mogen noemen als het voor 100% van de kinderen werkt."

Lees meer over