Cecilia schrijft coronadagboek in Leuvens dialect

Cecilia werd 74 jaar geleden geboren in Leuven. Ze groeide op in de Goudbloemstraat, vlak naast een bibliotheek. “Daar is waarschijnlijk mijn liefde voor boeken ontstaan”, vertelt ze. Nu schrijft ze romans, theater- en musicalteksten in het Leuvens dialect. Toen het land in (semi)lockdown ging, besliste ze een ‘dagboek van coronamomenten’ te beginnen. De korte tekstjes raakten een gevoelige snaar en sloegen al snel aan op Facebook. “Ik zoek telkens naar een grappige insteek zodat het positief blijft. Want ik merk dat mijn stukjes mensen dichter bij elkaar brengen nu fysiek contact niet meer kan.”

Aan inspiratie geen gebrek deze dagen: “Dit is een bijzondere tijd die ik nooit zal vergeten”, aldus Cecilia. “Al bij al kan ik vrij goed omgaan met deze situatie. Ik vind de maatregelen niet aangenaam, maar ik besef dat we ze moeten naleven om het virus te bedwingen. Langs de andere kant werkt de crisis ook inspirerend. Ik denk dat de meeste kunstenaars dit een interessante periode vinden. Shakespeare schreef zijn meesterwerk ‘King Lear’ toen de pest uitbrak. Zonder corona met de pest of mezelf met Shakespeare te willen vergelijken, natuurlijk.”

Cecilia kiest in haar teksten bewust voor het Leuvens. “De liefde voor het dialect heb ik niet van thuis meegekregen”, zegt ze. “Integendeel: mijn vader was erg gesteld op het algemeen Nederlands. Maar ik schrijf graag in het ‘Leives’, dat ik als een volwaardige taal beschouw”. Intussen pende Cecilia al tientallen ‘coronamomenten’ neer. “Op die noodlottige vrijdag de dertiende (maart), bij de start van de maatregelen, schreef ik mijn eerste stukje. Ik ben van plan om door te gaan tot het einde van de lockdown. Dan wil ik mijn dagboek publiceren als een tijdsdocument, met een vertaling ‘in ’t schue Vloms’. Er zijn al contacten met een uitgever.”

Cecilia vindt het vooral verschrikkelijk dat mensen nu soms alleen moeten sterven. “Ook dat je elkaar niet meer mag aanraken en afstand moet houden doet me pijn. Hoewel ik helemaal niet eenzaam ben, heb ik toch al gedroomd dat ik in een lege ruimte sta terwijl niemand naar me omkijkt. Dus ik ben daar onbewust toch mee bezig”, vervolgt Cecilia. Gelukkig lijkt schrijven het perfecte medicijn tegen eenzaamheid. “Onlangs kwam ik tijdens een wandeling een vriendin tegen. Ze zei me dat ze genoot van mijn teksten, wat natuurlijk fijn is om te horen. Veel mensen waar ik lange tijd geen contact meer mee had, reageren op mijn stukjes en zo pikken we de draad weer op”. Cecilia geeft daarom graag iedereen nog een goede raad mee: “Sociale media hebben soms een slechte reputatie, maar nu zijn ze de ideale manier om creatief aan de slag te gaan, contacten te onderhouden of verder uit te diepen. Iedereen kan dit op zijn of haar eigen manier. Geloof me!”

Je vindt de ‘Leivese corona-momènte’ op https://www.facebook.com/leivenieerbe/?utm_source=rss&utm_medium=rss

Het bericht Cecilia schrijft coronadagboek in Leuvens dialect verscheen eerst op Leuven Actueel.