Opinie: De week volgens Miró
Laat ik maar met de deur in huis vallen zoals enkel een kat daar het nodige talent voor bezit. Geef een hond water, eten én affectie en voor je het weet denkt dat beest dat jij God bent. Wat een dwaasheid…Geef ons katten hetzelfde recept en wij beseffen nog voor de mens het kan bedenken dat wij God zijn. Om maar te zeggen: katten hebben inzicht in de essentie van het leven.
Aha, daar is de lente, lieve mensenvriendjes. Het zal jullie allerminst verbazen dat de lente mijn favoriet seizoen is want in de zomer wil het al eens te warm worden gezien ik gezegend ben met een eerder dikke maar bijzonder mooie pels. Nee, geef de weledele Miró maar het lentezonnetje. Mijn orde van de dag verandert ook als de lente zich langzaam maar zeker aankondigt met voorzichtig stijgende temperaturen. Ik blijf iets minder lang in mijn nest liggen en na mijn uitgebreid ontbijt ga ik steevast op inspectie in mijn paleistuin. Daar krijg ik elke dag bezoek van een koppeltje vinken. Het stoort me uiteraard mateloos dat die vinnige beestjes zonder noemenswaardige vrees takjes komen verzamelen in mijn paleistuin. Niet omwille van de takjes, uiteraard wel omdat ze zich schijnbaar maar weinig aantrekken van mijn aanwezigheid. Wat een arrogantie…
Voorlopig kan ik me nog net bedwingen om die vinkjes met één welgemikte uithaal van mijn klauw tot de orde te roepen maar het is zeer de vraag of mijn pacifistische houding stand zal houden de komende weken. Hoe lang kan je trouwens takjes verzamelen om een nest te bouwen? Bah, al dat werken…ik word er zowaar moe van, om niet te zeggen uitgeput. Doorgaans doe ik dan ook een middagdutje in mijn paleistuin alwaar ik nauwgezet mee opschuif met de zonnestralen. Kan ik jullie aanraden, lieve mensenvriendjes, zo’n middagdutje. Je herleeft er helemaal van en het stelt je in staat om de hele wereld te relativeren tot één eenvoudige conclusie: het enige wat echt telt in het leven is op tijd en stond een dutje in de zon.
Nu werd ik laatst wel brutaal gewekt uit één van mijn welverdiende schoonheidsslaapjes en wel door zo’n stinkende duif. Het is echt een plaag, daar zullen velen onder jullie het wel met me eens zijn neem ik aan. En maar van die mottige geluiden produceren en kakken waar ze toevallig zitten…bah. Ik kon dan ook niet anders dan ingrijpen want er zijn grenzen aan mijn vredelievendheid. Bijgevolg heb ik die duif na twee welgemikte sprongen stevig te grazen genomen. Het onding probeerde nog te vluchten maar dat was buiten mijn natuur gerekend. Met een sprong die zelden is gezien van mijn soort maaide ik die duif uit de lucht en vervolgens heb ik het hele zaakje afgehandeld zoals wij katten dat doorgaans doen: snel en efficiënt.
De Vlaamse gaai die er vanop een afstand met grote ogen stond op te kijken, had al snel genoeg gezien en vloog licht angstig weg. Nochtans heeft die Vlaamse gaai weinig te vrezen van de weledele Miró. Ik kan zijn lied immers best smaken, al is zijn roep van mindere kwaliteit. Ze noemen die gaai dan ook niet onterecht ‘voortdurend krassende eikelzoeker’ maar toch heb ik respect voor die vogel. De reden daarvoor laat zich raden: de Vlaamse gaai beschikt over prachtige veren die me doen denken aan mijn eigen prachtige pels. Wat de gaai is voor de vogelwereld ben ik voor de kattenwereld zou je kunnen zeggen en in die zin is er toch een soort van wederzijds respect. The great and the beautiful think alike, toch? Ach, wat weten jullie mensen daar nu van? Jullie vliegen vrolijk naar de maan maar thuis maken jullie er altijd een boeltje van…Dat gezegd zijnde wens ik jullie -het is tegen beter weten in maar goed- toch vrede op aarde.