Opinie: De week volgens Miró
Nu hoor ik u al denken: wat heb jij nu te maken met dat Britse koningshuis, beste Miró? Meer dan je zou denken mensenvriendjes want aangezien er Australisch bloed door mijn aderen stroomt, maak ik deel uit van de Commonwealth. Dat gezegd zijnde ben ik ook koning in mijn eigen rijk en paleistuin -doe er de gang en de tuin van de buren ook maar bij- en bijgevolg weet ik perfect welke zware taak er die arme Charles te wachten staat. Iedereen wil je poot schudden, iedereen wil je aanraken,…bah, persoonlijk ben ik meer voor de Britse gereserveerdheid, al is sarcasme en zelfspot me ook niet vreemd gezien mijn roots.
Zal ik eens iets vertellen over het Britse volkslied? Wel, tot voor kort zongen de Britten ‘God save the Queen’ voor Elizabeth II maar nu is dat dus ‘God save the King’ voor Charles III. Wat weinigen weten, is dat het lied gebaseerd is op het volkslied van het Franse koninkrijk met als titel ‘Grand dieu sauve le roi’ dat werd geschreven in 1686. Best amusant is dat Jean-Baptiste Lully dat lied componeerde op vraag van Madame de Maintenon, de vrouw van Lodewijk XIV. De muziek moest de zonnekoning ondersteunen tijdens een operatie aan zijn anus. Mijn medische kennis is beperkt maar ik meen dat jullie mensen de aandoening omschrijven als ‘anale fistel’. Er bestaan zelfs portretten van die opmerkelijke gebeurtenis in het Musée d'histoire de la médecine. Het was uiteindelijk de Duitser Händel die als componist aan het hof van King George I de Franse hymne in 1714 vertaalde in het Engels nadat hij het lied had gehoord tijdens een bezoek aan Versailles. Een ander verhaal is dan weer dat de huidige melodie een compositie is van dr. Henry Carey en dat de eerste uitvoering dateert van 1745 als steun voor George II.
In die ver vervlogen tijd was er nog sprake van een vers met anti-Schotse gevoelens maar tegenwoordig wordt die strofe niet meer gezongen. King Charles III zal overigens nog werk hebben om de restanten van het Britse rijk -de zon ging er nooit onder- bij elkaar te houden. In die zin vraag ik me wel af of hij net zoals Elizabeth II vaak in Balmoral zal verblijven. Daar beleefde de Queen haar mooiste momenten en kon ze heel even gewoon weer Elizabeth zijn. Ja, ik word vervuld met trots over het leven van Queen Elizabeth II. Wat een vrouw…de Brigitte Bardot van de royals zeg maar. Tot haar laatste dag diende ze haar onderdanen en dat al sinds haar prille jeugd. Meer dan 70 jaar op de troon…Nu ben ik zelf niet van het dienende type maar Miró wordt toch vervuld met diep respect.
Met haar dood eindigt er een tijdperk, niet enkel in het Verenigd Koninkrijk maar in de hele wereld. Als ik me bedenk dat haar eerste prime minister niemand minder dan Winston Churchill was dan overvalt me zelfs een gevoel van jaloezie. Wat had ik graag eens gesproken met Churchill. Ik beeld me dan in dat ik op een troon lig en dat Churchill met al zijn ironie zou zeggen: ‘Het beste argument tegen democratie is een gesprek van vijf minuten met een gemiddelde kiezer.’ Zou hij dat ooit tegen de jonge Queen Elizabeth II hebben gezegd? Ik sluit het niet uit. Ja, ik zal ze missen, zelfs al had ze twee corgi's, een dorgi en een cocker-spaniël. Toch een klein minpuntje, net zoals haar aanvankelijke stilzwijgen na de dramatische dood van Diana, the people’s Princess. Maar voor de rest geen kwaad woord over mijn verre vriendin want zoals blijkt uit de wereldwijde diepe rouw was ze toch ‘the people’s Queen’, misschien wel meer dan ze zelf ooit voor mogelijk had gehouden. Tot volgende keer, mensenvriendjes.