Opinie: De week volgens Miró
Laat ik maar met de deur in huis vallen zoals enkel een kat daar het nodige talent voor bezit. Geef een hond water, eten én affectie en voor je het weet denkt dat beest dat jij God bent. Wat een dwaasheid…Geef ons katten hetzelfde recept en wij beseffen nog voor de mens het kan bedenken dat wij God zijn. Om maar te zeggen: katten hebben inzicht in de essentie van het leven.
Hoe zou het nog met de oorlog in Oekraïne zijn? Dat vroeg ik -de weledele Miró- me zopas nog af. Voor zover ik de slecht nieuwsshow die jullie mensen omschrijven als ‘VTM NIEUWS’ of ‘VRT NWS journaal’ volg, worden er niet bijster veel vorderingen geboekt op het front. Het lijkt hoe langer hoe meer op de loopgravenoorlog van WOI en we weten allemaal hoe lang die ellende heeft geduurd. Het kan ook niet anders want de Russen blijken minder sterk dan aanvankelijk werd gedacht. Dat is goed nieuws voor de Oekraïners maar het slechte nieuws is dan weer dat het decadente westen net voldoende wapens levert om de oorlog niet te verliezen.
Persoonlijk ben ik voorstander van de korte pijn. Gezien mijn rustige natuur -spreek me niet van luie aard of ik haal uit- zou je misschien denken dat de weledele Miró niet in staat is tot geweld maar dat is uiteraard een kapitale vergissing. Van zodra er in mijn paleistuin iets beweegt dat niet op mijn huispersoneel gelijkt dan vlieg ik als de bliksem uit de startblokken en wel op een manier die Usain Bolt in verlegenheid zou brengen. Vervolgens maak ik mijn doelwit snel en koelbloedig af, zonder enige aarzeling. Akkoord, als ik een speelse bui ben dan wil ik nog wel eens even kattenvoetbal spelen met mijn slachtoffer maar doorgaans heb ik weinig tot geen medelijden met de minderwaardige sujets die mijn paleistuin betreden. Ja, de rol van verzetsstrijder zou me goed liggen, me dunkt.
Ik ben dan ook erg blij dat de stad Leuven zopas het initiatief heeft genomen om Hortense Daman de titel van ereburger te geven. Voor de lezers die nog nooit hebben gehoord van Hortense Daman geef ik graag een woordje uitleg. Hortense ging als 14-jarig meisje bij het verzet in Leuven tijdens WOII. In het begin smokkelse ze geheime boodschappen in het mandje van haar fiets, verborgen onder de groenten die ze naar de mensen bracht. De groentewinkel van haar ouders bleek niet veel later ook de perfecte dekmantel om onder meer granaten te smokkelen voor het verzet. En nog later was Hortense zelfs betrokken bij regelrechte moordaanslagen op collaborateurs. Kortom, een vrouw naar mijn hart. De SS brak haar ribben maar Hortense brak nooit. Faut le fair, zeggen ze in het Frans. Het is uiteraard jammer dat de stad Leuven de heldendaden van Hortense Daman decennialang onder het stof liet liggen maar dat is gelukkig rechtgezet met haar postuum ereburgerschap.
Wat had ik er graag bijgeweest toen Hortense de wantrouwige moffen zonder angst recht in de ogen keek tijdens controles. Ik zou mijn prachtige zelve neervleien in haar mandje bovenop geheime boodschappen en granaten voor het verzet. En als één van die Duitsers het zou riskeren om me op te tillen zou ik eens zielig hebben gejankt, bij wijze van waarschuwing uiteraard want luttele seconden later kreeg die mof mijn klauw in zijn poot. Ja, Hortense en ik zouden een goed duo zijn geweest…Dat gezegd zijnde, lieve mensenvriendjes, doe eens een inspanning en lees alles over het leven van Hortense op de website www.hortensedaman.be. Het is een wonderbaarlijk maar vooral heldhaftig verhaal, eentje waarvan zelfs de weledele Miró wordt vervuld met trots over een exemplaar van jullie soort. Tot binnen twee weken, mensenvriendjes.