Opinie: De week volgens Miró
Laat ik maar met de deur in huis vallen zoals enkel een kat daar het nodige talent voor bezit. Geef een hond water, eten én affectie en voor je het weet denkt dat beest dat jij God bent. Wat een dwaasheid…Geef ons katten hetzelfde recept en wij beseffen nog voor de mens het kan bedenken dat wij God zijn. Om maar te zeggen: katten hebben inzicht in de essentie van het leven.
Wel wel wel, was 29 april me daar toch een topdag, lieve mensenvriendjes. Jan Fabre -ik omschrijf de kwistenbiebel met opzet niet als kunstenaar- werd veroordeeld tot 18 maanden cel met uitstel. Op zijn kerfstok geweld, pesterijen en ongewenst seksueel gedrag op het werk, én de aanranding van één vrouw. Zoals verwacht stuurde Fabre zijn kat naar de het proces. De laffe hond bleef overigens altijd ontkennen dat hij strafbare feiten zou hebben gepleegd. Zo kennen we die Fabre wel want in oktober 2012 was het ook al van dattum. Ik was toen nog niet geboren maar ik ken de geschiedenis van mijn soort, in tegenstelling tot velen onder jullie maar dat is een andere kwestie. Een Frans productiehuis presteerde het toen om tijdens filmopnames met katten te gooien, nota bene met ’t Schoon Verdiep van het Antwerpse stadhuis als decor. Mijn arme soortgenoten werden metershoog in de lucht geslingerd en kwamen met een smak neer op de trappen, inclusief ijzingwekkend gekrijs. Voor dat soort praktijken heb ik slechts één woord: degoutant. Fabre was één van de ‘acteurs’ van dienst en zag er geen graten in. De weledele Miró wel, uiteraard. Volgens Fabre werden de katten niet mishandeld en waren er professionele ‘animal handlers’ aanwezig op de set. “Een storm in een glas water”, klonk het minimaliserend. Ondertussen piept Jan Fabre wel een toontje lager en hoewel hij niet is veroordeeld voor de mishandeling van mijn soort voelt zijn straf toch een beetje als gerechtigheid.
Aldus kon ik met een behoorlijk voldaan gevoel mijn dutje aanvatten, ware het niet dat mijn huispersoneel het nodig vond om de herhaling van De Afspraak te bekijken. Doorgaans hou ik mijn oren en ogen dicht tijdens dat programma waarin de stommiteiten van jullie soort worden voorzien van commentaar maar deze keer kwam ik snel weer bij mijn zinnen. Hoorde ik daar niet de stem van de erudiete Katlijn Malfliet? Jawel, het was mijn favoriete Oost-Europa-kenner die ook emeritus hoogleraar is aan de Katholieke Universiteit Leuven. En om even volledig te zijn, lieve mensjes, de eerste vrouwelijke decaan aan de KU Leuven. Naar goede gewoonte analyseerde Katlijn Malfliet -spreekt er iemand mooier vraag ik u, vanzelfsprekend retorisch- met kennis van zaken de huidige situatie in de oorlog tussen Rusland en Oekraïne met als slotconclusie: we hebben in Europa toegelaten dat Rusland zijn hele strategie voorbereidde en het stond allemaal in de sterren geschreven.
“Dit is nog maar een begin. Het is duidelijk dat Rusland de ambitie heeft om zich weer als grootmacht te manifesteren…Dit project van de geheime diensten zal ook niet stoppen als Poetin van het toneel verdwijnt”, liet Katlijn Malfliet optekenen die er meteen aan toevoegde dat meer en zwaardere wapens leveren aan Oekraïne vanuit het westen geen goede strategie is vanwege het escalerende effect. “Men zal verplicht worden om met Rusland rond de tafel te gaan zitten en te spreken over een nieuwe veiligheidsstructuur wat Europa betreft”, klonk het nog. Volledig akkoord, beste Katlijn. Lees haar boek ‘Poetinisme’, lieve mensenvriendjes. U zal er wijzer van worden, niet zo wijs als de weledele Miró uiteraard maar toch minstens een beetje.