Opinie: De week volgens Miró
Mijn welgemeende groeten lieve mensenvriendjes. Ik hoop in alle oprechtheid dat het u allen goed gaat en hoop dat u een fijn verlof achter de rug heeft of dat er u nog eentje te wachten staat. Nu bedoel ik daar niet per definitie mee dat u in het buitenland één of meerdere coronavarianten moet gaan ophalen, al lig ik er eigenlijk niet echt wakker meer van. Corona is er en corona zal blijven, in talloze varianten. De Colombiaanse is de nieuwste aanwinst mocht ik vernemen. Waarvan akte. Zelf wacht ik geduldig op de Palauvariant. Het kleine landje Palau is met 459 km² het zevende kleinste ter wereld en ontdekte ik tijdens één van mijn vele dutjes. Zoals u allen weet is de weledele Miró de alertheid zelve tijdens dutjes en zo leerde ik dat het landje in de Grote Oceaan uit zes eilandengroepen bestaat. Een weetje als een ander zou je zeggen en dat is ook zo maar toen de reporter van dienst op bezoek ging in de beroemde Milky Way-lagune trok ik toch een oog open. De mensen lagen daar godbetert te baden in witte modder. Schijnt erg verfrissend te zijn maar ik pas uiteraard. Lijkt me meer een hondenactiviteit, toch?
Nu goed, bij deze raad ik de yuppies onder u het landje Palau ten zeerste aan. Voor zover ik het kan inschatten valt het nog onder het alsmaar kortere lijstje van groene zones. Dat gezegd zijnde heb ik zelf een wisselvallige vakantie achter de rug. Van den regen in den drop zoals jullie mensen wel eens zeggen. Van zon was amper sprake en bijgevolg heb ik met veel aandacht naar het EK Voetbal, de Tour de France en de Olympische Spelen gekeken. Over onze Rode Duivels kan ik kort zijn: ze gingen er eervol uit tegen de beste ploeg en Italia mocht zich dan ook verdiend kronen tot Europees kampioen. Over de ronde van Frankrijk kan ik nog korter zijn: saaie boel want de winnaar was al vroeg bekend, al kon onze Wout toch nog een paar hoogtepunten bieden aan de vermoeide kijkers. Wat de Olympische Spelen betreft valt er heel wat meer te vertellen. Onze Belgen hebben het goed gedaan en brachten zowaar zeven medailles mee naar huis.
Mijn persoonlijk hoogtepunt? De stem van de onovertroffen Michel Wuyts tijdens het wielrennen. Mijn alerte oortjes tintelden keer op keer van plezier en ik kijk dan ook niet uit naar het pensioen van Michel. Als ik me niet vergis kijkt Michel er zelf ook niet naar uit. Ik hoop mijn favoriete sportjournalist toch nog geregeld te horen tijdens het WK wielrennen in Leuven. Wat gaan we die vakman erg missen…Wie we minder zullen missen is Eddy Demarez. Die presteerde het om in niet mis te verstane woorden de Belgian Cats te beledigen terwijl hij in de veronderstelling verkeerde dat zijn micro ‘uit’ stond. Moest ik in jouw schoenen hebben gestaan dan had ik zelf mijn ontslag aangeboden maar uiteraard staat de weledele Miró niet in schoenen. Meer zelfs, ik heb een grondige afkeer van schoenen en werken. Overigens best vreemd dat de mens het enige zoogdier is dat werkt om te leven of leeft om te werken. Ik doe uiteraard geen van beiden. Ik leef gewoon en dat vervult me met een tevredenheid die mensen slechts zelden zullen voelen. Tijd voor een dutje, lieve vriendjes.