Opinie: De week volgens Miró

Miro geniet van een dutje in zijn tuinparadijs.
Laat ik maar met de deur in huis vallen zoals enkel een kat daar het nodige talent voor bezit. Geef een hond water, eten én affectie en voor je het weet denkt dat beest dat jij God bent. Wat een dwaasheid…Geef ons katten hetzelfde recept en wij beseffen nog voor de mens het kan bedenken dat wij God zijn. Om maar te zeggen: katten hebben inzicht in de essentie van het leven.

Heuglijk nieuws, lieve mensenvriendjes. Op een dag vind je de job van je leven en die dag is gekomen voor de weledele Miró. Tromgeroffel op alle banken want ik word ‘social entrepreneur’. Het is te zeggen, ik heb een rist van vzw’s in het leven geroepen met links en rechts nog een echt bedrijfje tussen zodat ik naar eigen goeddunken kan schuiven met de inkomsten die naar ik verwacht niet min zullen zijn. Zo is er bijvoorbeeld Let’s Go Cat. Met die organisatie wil ik mijn soortgenoten helpen om de ‘chat chat chat’ aan te leren. Dat is een nog te bedenken dans die veel subsidies tussen de graaiende pootjes van de weledele Miró zal werpen. In de subsidiecultuur die jullie maatschappij drijvende houdt, kan dat zo moeilijk niet zijn. Het kopje een beetje scheef houden, een paar keer miauwen op de juiste toon en mijn blauwe kijkers doen de rest.

Nu zou je me neerbuigend een subsidieslurper kunnen noemen maar daar verzet ik me tegen met een zelden waargenomen felheid. Ik ben namelijk een geëngageerde kat en ik doe het allemaal voor de goede zaak. Dat die goede zaak voor een deel de renovatie van mijn kattenhotel, een nog groter buitenverblijf en een mooier eetservies is, lijkt me allerminst een probleem. Verdien ik dat dan niet? Ik, het godenkind van het kattenrijk, de engelbewaarder van mijn soortgenoten die niet zelden in erbarmelijke omstandigheden moeten leven. Ik ben geheel terecht het epicentrum van de hele handel. Vergeet bijvoorbeeld niet dat ik het Miró House heb opgericht. Dat is een jachtclub –gehuurd via mijn vennootschap Point Miró- waar katten samen in een op maat gemaakt parcours op muizen jagen die ik uiteraard gesubsidieerd laat aanleveren. En dan zwijg ik nog over Wanna Cat, een bedrijfje dat de juiste kat bij de juiste mens brengt. Huh, wat kan het ons katten nu schelen bij wie we terecht komen. Vrijheid blijheid…zolang er voldoende eten op de plank komt, is het allemaal goed maar als de zogenaamde ‘captains of industry’ vanuit een soort van ‘kat correctheid’ geld willen pompen in Wanna Cat dan kan ik ze toch niet tegenhouden zeker.

Ach, het zou me allerminst verbazen dat de politieke partijen in een opbod om mijn charismatische verschijning binnen te halen een aanzienlijk aantal filets in mijn frauduleus gefactureerd eetservies komen leggen. Het spreekt voor zich dat ik ‘hard to get’ zal spelen maar uiteindelijk zal de geur van pakweg ‘kobe beef’ -het duurste vlees ter wereld- me wel over de streep trekken. Voorwaar ik zeg u: de weledele Miró heeft zijn visjes op het droge. Met charisma, een paar mooie kijkers en de juiste praatjes kom je een heel eind in dit subsidielandje. Hoewel, nu bekruipt de angst me toch plotsklaps dat ik net zoals dat meisje met het poedelkapsel –haar naam ontsnapt me even maar het was iets in de zin van El Kawacashi- ontmaskerd zou kunnen worden als een slechte versie van Robin Hood. In het licht van dat inzicht ruil ik mijn bestaan als subsidieslurper graag in voor een eerbaar leven als subsidiejager. Past beter bij mijn natuur. De heren en dames die Icarus-gewijs vrolijk doch onterecht subsidieslurpend naar de zon zweven, zijn bij deze gewaarschuwd.

Dit is een image

Lees meer over