De Calimero in Veerle Heeren

30 mei 2021 | 18u08 | Gepost door redactie
cartoon
Nemen politici anno 2021 hun verantwoordelijkheid nog na een zware fout? Die vraag werpt zich op nadat burgemeester Veerle Heeren (CD&V) slechts ‘tijdelijk’ een stap opzij zette nadat ze in opspraak kwam voor vaccinatiefraude.

Toegegeven, we lusten politieke schandalen in alle vormen: rauw, gekookt en zelfs oververhit. Nu zou je in de verleiding kunnen komen om te denken dat er tegenwoordig meer wordt gefoefeld in vergelijking met vroeger maar de waarheid is dat het een kwalijk fenomeen van alle tijden is. Niet onbelangrijk is wel dat we een onderscheid maken in het soort van schandalen die al dan niet leiden tot het ontslag van een politicus. Twee voorbeelden: in 1998 namen Stefaan De Clerck (CVP) en Johan Vande Lanotte (SP) ontslag naar aanleiding van de ontsnapping van Dutroux. In datzelfde jaar volgde Louis Tobback (SP) hun voorbeeld na het overlijden van Semira Adamu. Konden de ministers individueel verantwoordelijk worden gesteld? Nee, maar ze namen wel hun verantwoordelijkheid. Een schandaaltje van een andere orde is de leugen van Vlaams minister Joke Schauvliege (CD&V) in 2019 over het in scène zetten van klimaatacties volgens de Staatsveiligheid. Dat onbehoorlijk gedrag kostte Schauvliege uiteindelijk de kop en terecht want zij was rechtstreeks verantwoordelijk voor haar onbehoorlijk gedrag. Toch proberen politici die in opspraak komen niet zelden te ontsnappen aan een ontslag. Er volgen dan doorgaans excuses in drie talen en een verhaaltje –al dan niet een loopje met de waarheid- om toch op post te kunnen blijven. Recentelijk kregen we de kwestie Veerle Heeren, burgemeester in Sint-Truiden, op ons bord geserveerd. Heeren had zich bezondigd aan de laakbare praktijk van voorsteken voor een coronavaccin en dat was al duidelijk voor haar bekentenis dat ze ook nog 13 andere mensen aan een snellere vaccinatie had geholpen. Toch weerde ze zich als een duivel in een wijwatervat tot ze begreep dat ze zich niet meer uit haar wespennestje kon lullen. Het te verwachten scenario volgde: excuses voor de zware fout en zelfs bijna traantjes maar Heeren vergat wel vlotjes om mee te delen dat ze een stap opzij zou zetten, weliswaar slechts tijdelijk. Ze gaf ook mee dat ze te goeder trouw had gehandeld omdat er een duizendtal vaccins verloren dreigden te gaan, een gegeven dat wel erg lijkt op het Calimero-gedrag in een excuuscultuur en overigens niet strookt met de werkelijkheid. Van de 13 mensen die Heeren aan een vaccin hielp, waren er amper 8 ouder dan 60 jaar. De andere 5 waren haar zoon, haar zus, twee buren en een vriendin. In die wetenschap omschrijf ik de ‘uitleg’ van Heeren zonder blozen als ontduiking van individuele verantwoordelijkheid in de hoop haar politieke hachje te redden. De tijdelijke stap opzij was een kaakslag voor alle gemeenten en burgers die zich dag na dag correct inzetten om van de vaccinaties een succes te maken. De enige correcte uitweg voor Heeren was dan ook een ontslag op eigen initiatief geweest na haar bekentenis, niet meer maar ook niet minder. 

Bart Mertens

Lees meer over